Het is een prachtige lentedag, wanneer Ruth en Isabel aankloppen. Isabel is een jaar geleden vreemdgegaan en hun relatie heeft daar flink onder te lijden. Beiden geven aan met elkaar door te willen, maar op de één of andere manier lijken ze steeds verder van elkaar verwijderd te raken. Ze begrijpen niet goed hoe dat komt en zodoende zitten ze bij mij op de bank. Zo ver mogelijk bij elkaar vandaan.
‘Je moet er op een gegeven moment wel een streep onder zetten,’ begint Isabel. ‘Alles is er al over gezegd, elke vraag heb ik beantwoord. Ik heb je al honderd keer gezegd hoeveel het me spijt. Wat wil je nog meer bespreken?’ Ruth is even stil. ‘Ik zit er gewoon nog mee en wordt er soms nog boos over, over hoe het gegaan is. Zoals laatst, toen je ergens anders ging eten dan je gezegd had. Ik werd daar weer heel onzeker van.’ Isabel rolt met haar ogen wanneer Ruth dit voorval noemt. ‘Nou moet je niet gelijk zo doen,’ reageert Ruth. ‘Ik wil het er dan gewoon even over hebben. Ik snap niet waarom het hele onderwerp doodgezwegen wordt.’ Isabel draait zich dan nog verder van haar weg. Ook Ruth kijkt uiteindelijk een andere kant op.
De dynamiek tussen Ruth en Isabel staat niet op zich. Degene die vreemdgegaan is, wil vaak het liefst zo snel mogelijk verder en het hele onderwerp vergeten. Logisch, want het is iets waar ze meestal niet trots op zijn en liever niet aan herinnerd worden. De bedrogen partner wil het vaak ook achter zich laten, maar dat lukt gewoon nog niet. Er is zo veel dat hen eraan doet denken. Ze worden er steeds opnieuw mee geconfronteerd.
Doordat degene die vreemdgegaan is het er niet meer over wil hebben, kunnen partners echter het gevoel krijgen dat hun gevoelens er niet mogen zijn of er niet toe doen. Hierdoor nemen deze gevoelen vaak juist in hevigheid toe. En wanneer degene die vreemdgegaan is er niet over praat, kan dat ook het idee geven dat alles vergeten is. Hierdoor worden partners bang dat het opnieuw kan gebeuren en krijgen ze juist de neiging om er steeds weer over te beginnen.
‘Wauw, dat is precies wat er bij mij gebeurt,’ zegt Ruth. Isabel kijkt haar onderzoekend aan. ‘Oké,’ reageer ik. ‘Dus wat zou kunnen helpen is als jij, Isabel, juist zelf begint over datgene wat er gebeurd is en de herinnering in leven houdt.’ Isabel kijkt verbaasd. ‘Dan hoeft Ruth dat namelijk niet te doen, waardoor zij het misschien een beetje los kan laten.’ Dan beweegt Isabel richting Ruth. ‘Zou je dat fijn vinden, als ik erover begin?’ vraagt ze ongelovig. Ruth knikt. ‘Heel fijn!’
0 reacties