Maya en Jan komen al enige tijd voor relatietherapie bij mij. Jan is een wat autoritaire man van halverwege de vijftig, die er nogal traditionele opvattingen op na houdt. Maya heeft zich altijd geschikt in hoe hij is. Maar nu de kinderen groter worden en ze zo meteen met z’n tweeën over zijn, beseft ze dat ze op deze manier niet verder wil. Ze verlangt naar meer wat begrip en de vrijheid om haar eigen gang te kunnen gaan. In de gesprekken bij mij hoopt ze tot haar man door te kunnen dringen.
‘Luister,’ zegt Jan gedecideerd, wanneer Maya aangeeft wel eens in haar eentje op vakantie te willen, ‘als je zo graag zonder mij wilt zijn, kan je ook gelijk de scheiding aanvragen. Ik ga niet zitten wachten, terwijl jij ergens feestviert!’ Maya zucht en kijkt moedeloos naar de grond, terwijl Jan nog meer tegenargumenten op haar afvuurt. Het is het zoveelste punt waar hij eigenlijk niet naar wil luisteren. Ook ik vraag me zo langzamerhand af hoe ik hem duidelijk kan maken dat Maya niet bij hem weg wil, maar gewoon wat meer ruimte nodig heeft en begin te twijfelen of hun relatie nog wel te redden is.
‘Zeg Jolien, even iets heel anders,’ zegt Jan aan het eind van ons gesprek. Onze jongste dochter heeft een vriendin die zich een jongen voelt. Jij bent ook seksuoloog toch? Wat vind jij daar nou van? Die vriendin wil nu ineens ‘Mick’ genoemd worden. Ik vind dat raar.’
‘Oké,’ zeg ik, ‘wat vind je er raar aan, leg eens uit!?’ Jan denkt even na. ‘Nou, ik kan me er gewoon écht niets bij voorstellen dat ik me ineens een vrouw zou voelen.’ Bij het woord vrouw trekt hij zijn neus zelfs ietsje op. Het is duidelijk dat hij zich dat absoluut niet kan inbeelden. ‘Aha, goed…’ reageer ik. ‘Wat nou als jij je gewoon je hele leven al zo voelt zoals je je nu voelt, een man.’ Hij knikt begrijpend. ‘Maar alle mensen om je heen benaderen je alsof je een vrouw bent. Iedereen kijkt je vreemd aan als in de rij met andere mannen gaat staan, collega’s zeggen telkens dat lang haar je zoveel leuker zou staan en je tante vraagt elke kerst waarom je nou nooit eens een jurk draagt…’ Jan’s ogen worden steeds groter wanneer ik dit schrikbeeld voor hem schets. ‘Dat zou echt vréselijk zijn!’ zegt hij dan. ‘Ik snap je punt. Ik zal die vriendin vanaf nu gewoon ‘Mick’ noemen.’
Maya kijkt met opgetrokken wenkbrauwen van mij naar haar man. ‘Ben je nou van mening veranderd?’ vraag ik Jan verbaasd. Hij lacht, terwijl Maya zegt wat ik denk: ‘Misschien is er dan toch nog hoop, lieverd.’
0 reacties