Opnieuw zie ik mijzelf een vulva tekenen met aan weerskanten de wat rommelige lippen. Met behulp van het plaatje leg ik een jonge vrouw uit hoe de vrouwelijke geslachtsdelen eruit zien, wat waar zit. Haar ouders komen uit het buitenland, maar zij is hier geboren en spreekt vloeiend Nederlands. Ze heeft vaginisme en is daarvoor bij mij in behandeling gekomen. Het lukt haar maar niet om seks met haar vriend te hebben. Maar daarnaast heeft ze ook het idee dat vulva’s vies zijn en heeft ze zichzelf nog nooit van onderen met een spiegeltje bekeken, laat staan dat ze zichzelf daar aangeraakt heeft. ‘Je zou eens wat vulva’s moeten zien’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Maar kijk maar niet op internet, ik ga thuis op zoek naar een boek met wat plaatjes’.
Tot een paar jaar terug was er het ‘Poezenboek’. Een initiatief van twee jonge Nederlandse vrouwen, die op internet tientallen foto’s van punani’s gebundeld hadden. Normale huis-tuin-en-keuken poeni’s. Vrouwen poseerden, zodat andere vrouwen eens een normale vulva konden zien. Want zeg nou zelf, waar zien we tegenwoordig nog een gewone vulva? Overal waar je kijkt, zie je de geretoucheerde gevallen. En ieder zo z’n ding, die vulva’s mogen er ook zijn. Maar wanneer je nooit een normale punani ziet en doodgegooid wordt met strakgetrokken poezen, ga je nog denken dat er met jou iets mis is.
Vooral jonge meiden hebben hier steeds vaker last van. Waarschijnlijk komt dit doordat jongeren via het internet veelvuldig blootgesteld worden aan pornobeelden. Omdat de porno-industrie een tamelijk onnatuurlijk beeld van de werkelijkheid geeft, beginnen velen aan zichzelf en aan hun lijf te twijfelen. De vraag naar schaamlipreducties lijkt mede hierdoor de laatste jaren sterk toegenomen. En laten we deze moderne vorm van vrouwenbesnijdenis vanaf vandaag nooit meer ‘schaamlipcorrectie’ noemen, aangezien er aan een normale vulva niks gecorrigeerd hoeft te worden!
Ongeveer een jaar terug kreeg ik een jonge meid doorverwezen via een gynaecoloog, waarbij sprake was van ‘een normale variatie in de vrouwelijke anatomie’, zo viel in de verwijsbrief te lezen. Oftewel, ze kwam niet in aanmerking voor een operatie aan haar schaamlippen, maar wel voor een traject bij een seksuoloog. Ze is echter nooit verschenen. Ze wou immers niets aan haar zelfbeeld veranderen, maar aan haar vulva. Waarschijnlijk heeft ze gespaard en is ze naar een plastisch chirurg gegaan. Wat zonde van die punani!
Waren er maar meer goede initiatieven zoals het Poezenboek. Dan had ze geweten hoe vulva’s eruit zien en was ze misschien minder beïnvloed door de porno-industrie. Gelukkig zijn er nog meer goede initiatieven. Zo is er voor jongeren het boek Make love, wat gaat over ‘liefde en seks in tijden van pornografie’. En wat te denken van The Nu Project van Matt Blum en Katy Kessler, die prachtige naaktfoto’s maken van vrouwen in alle soorten en maten.
Mocht het Poezenboek ooit nog nieuw leven in geblazen worden, bied ik mezelf gelijk als vrijwilliger aan om op de foto gezet te worden. Dit soort initiatieven moeten gesteund worden. En laat vrouwen zichzelf vooral bekijken en betasten, zonder schaamte. Zodat ik over een aantal jaren nooit meer een vulva hoef te tekenen om uit te leggen wat waar zit.
0 reacties